Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός

Η Σιγκένομπου αποτελούσε ηγετικό μέλος της Φράξιας Κόκκινος Στρατός (Sekigun-ha) στην Ιαπωνία, της οποίας οι ρίζες εντοπίζονταν στην ένοπλη Κομμουνιστική Λίγκα, οργάνωση της Νέας Αριστεράς. Προωθώντας την επανάσταση μέσω της τρομοκρατικής δράσης, ίδρυσαν τη δική τους οργάνωση, κηρύττοντας τον πόλεμο στο κράτος τον Σεπτέμβρη του 1969. Η αστυνομία σύντομα συνέλαβε πολλά από τα μέλη της οργάνωσης, συμπεριλαμβανομένου του ιδρυτή και ιδεολογικού ηγέτη Τάκαγια Σιόμι, ο οποίος είχε ήδη φυλακιστεί το 1970. Η Φράξια έχασε σχεδόν 200 μέλη, και ό,τι απέμεινε απ' αυτήν ενώθηκε με μία μαοϊκή οργάνωση για να σχηματίσουν τον Ενωμένο Κόκκινο Στρατό (Rengo Sekigun) τον Ιούλιο του 1971. Η οργάνωση αυτή έμεινε γνωστή για το περιστατικό Ασάμα-Σάνσο, στη διάρκεια του οποίου εκκαθάρισε 12 μέλη της, σε ένα κρησφύγετο που χρησιμοποιούσε ως στρατόπεδο εκπαίδευσης στο όρος Χάρουνα. Ακολούθησε πολιορκία διάρκειας μίας βδομάδας από εκατοντάδες αστυνομικούς. Η Φουσάκο Σιγκένομπου είχε εγκαταλείψει την Ιαπωνία, έχοντας μαζί της λίγους μόνον αφοσιωμένους συντρόφους, όμως η οργάνωσή της λέγεται πως αριθμούσε περί τα 40 μέλη στο αποκορύφωμά της, ενώ, μετά τη σφαγή του αεροδρομίου Λοντ, αναδείχθηκε σε μία από τις πλέον γνωστές ένοπλες αριστερές οργανώσεις παγκοσμίως. Ο Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός, όπως (Nihon Sekigun) διατηρούσε από το 1971 ιδιαίτερα στενούς δεσμούς με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) και τον Γουάντι Χαντάντ. Μέχρι το 1972, ο Ενωμένος Κόκκινος Στρατός είχε εκλείψει από την Ιαπωνία, κι έτσι η οργάνωση της Σιγκένομπου στηριζόταν αποκλειστικά στο PFLP για χρηματοδότηση, εκπαίδευση και εξοπλισμό.

Τον Απρίλιο του 2001, η Σιγκένομπου, όντας στη φυλακή, δημοσίευσε μία ανακοίνωση, ανακηρύσσοντας τη διάλυση του Ιαπωνικού Κόκκινου Στρατού, ισχυριζόμενη πως στο εξής οι μάχες τους θα έπρεπε να διεξάγονται δια της νομίμου οδού.

Η Εθνική Αστυνομική Αρχή της Ιαπωνίας δήλωσε δημόσια ότι μία διάδοχη οργάνωση, το Κίνημα Ρεντάι, ιδρύθηκε το 2001.